Przyszedł mandat z Austrii. W kontekście życiowego pędu, spraw trudnych albo nierozwiązywalnych taka kara stała się uznaniem. To świadectwo przebytej drogi, spełnienia kolejnego marzenia oraz każdej minuty wartej złota, spędzonej za kierownicą szybkiego motocykla. Świadectwo opiewało na kwotę nie cierpiacą zwłoki równych 100 euro. Zapłaciłem od razu, pojednany z wykroczeniem, choć zaskoczony jego nieplanowaną lokalizacją. Widać na nim datę, godzinę i miejsce przejazdu. Na papierze to niezły wynik, bo wynika z niego, że po niecałych siedmiu godzinach jazdy byliśmy z K1300R aż 40 kilometrów za Salzburgiem. Nieźle jak na zatłoczony piątek wieczór na drodze z licznymi przerwami na tankowanie, wypadającymi co każde 170 kilometrów. Widziałem dwa błyski, lecz w zupełnie innym miejscu i w dodatku w drodze powrotnej, więc wciąż sprawdzam korespondencję w pewnym napięciu. K1300R nie otrzymał mandatu, choć przez prawie całą drogę w tamtą stronę trzymał się tylnego koła Bronka i prędkość przekraczał tak samo bezlitośnie jak ja.

Gdy uświadomiłem sobie, że każde 20 kilometrów na godzinę nadwyżki, to aż 100 euro kary postanowiłem następnym razem nie wyjeżdżać w południe, lecz o poranku. I dzięki temu dać sobie szansę na utrzymanie motocykla w ryzach drogowych ograniczeń prędkości. I szansę na przeżycie. A to na motocyklu jest trudniejsze.

*****************************************

• Motocykl powinien być różowy – powiedział człowiek, który był prawdziwym motocyklistą. Miał wszystko to, co pozwoliło nim zostać: długie włosy, tatuaże, motocyklowy warsztat, harleye i amerykańskiego pick-upa. W Stanach spędził wiele lat przy budowie customowych motocykli. Teraz robi to samo tutaj, w Polsce. Pomimo tego, że w kraju nad Wisłą nie znajduje dla nich zbyt wielu klientów. Uważa, że prawdziwy motocyklista powinien jeździć na tym, co go wyróżnia. Buduje rzeczywiście wyjątkowe egzemplarze.

• Dlaczego różowy? - zapytałem po cichu, bo nie mam różowego, ani tatuaży.

Harley z którym tam pojechałem, to postać o której już wspominałem. To jego motocykl samodzielnie ruszył w ścianę garażu na ślizgającym się, przesterowanym sprzęgle, przy zapiętej jeszcze przed odpaleniem jedynce. Właśnie wybierał swój nowy, kolejny motocykl, tym razem customowy, u prawdziwego motocyklisty. Miał być mocny, wygodny i choć nie różowy, to cały w mieniącym brokacie. Wreszcie miał być to taki motocykl, na którym mógłby pojechać daleko przed siebie. Bez obawy o awarię sprzęgła w trasie i potem o ścianę w garażu. Z towarzyszącymi, chciwymi spojrzeniami za sobą kobiet po 20-tce. Byłem tam, bo poprosił mnie o wsparcie przy wyborze brokatu. Nie pierwszy to raz. Taką pomoc nazywał pacyfikacją. Wie, że wolę te japońskie. I nieróżowe.

• Powinien być różowy, albo przynajmniej taki, żeby podobać się kobietom, a nie tobie – odpowiedział w końcu prawdziwy motocyklista - Nie może być w żadnym wypadku czarny, bo tylko ty, a nie motocykl masz być czarnym charakterem. To ty jesteś sukinsynem na różowej maszynie, bo właśnie takiego one pragną.

• Aha.

I Bronek i Obły są w zasadzie czarni. Nigdy nie myślałem o nich w taki sposób, czyli w kontekście oceny urody z kobiecego punktu widzenia. Od zawsze podobały się mi tak po prostu i bez związku z innymi. Dotychczas uważałem, że to dobrze, że nie są srebrne. Do tej pory ciekawa wydała się jedynie opinia na ich temat ze strony K1300R i Masajów, bo są obiektywni i miarodajni. Wtedy, w tamtym garażu nie chciałem się przyznawać, że lubię czarne. Tymbardziej, że coś w tym różu jest, bo osobistej kobiecie oba te motocykle nie podobają się aż tak bardzo. Uważa, że szczególnie Obły jest po prostu brzydki i niebezpieczny. Gdyby był różowy, mógłby zasiać jakiś zamęt, którego nie potrzebuję.

Staliśmy tam z rozdziawionymi gębami. Motocykle o kosmicznych formach i złocistych brokatach, lśniły w łunie punktowego oświetlenia sufitowego z Chin. Genesis, Super One i inne, bo tak się nazywały, też miały chińskie lampki, pompki paliwa i na pewno coś jeszcze. Dym spalonego tytoniu snuł się aż do sąsiadującej z warsztatem lakierni, atmosfera zgęstniała. Za oknem topniał niepotrzebny, brudny śnieg. Daniel, czyli jeszcze jeden brodaty koleżka, który niewiele mówi, jest po rozwodzie i również jeździ na starym, czarnym HD, stał tam z nami. W końcu przydał się, przełamując nagle tę niezręczną ciszę zaniemówienia i za to go lubię. Dokonał tego zwyczajnym kopnięciem buta w wypastowaną, kosztowną oponę tego różowego:

- Ten za ile?